welkom

WELKOM !!

In okt. 2010 heb ik op mijn website ( www.glendadegraav.nl  ) de start gemaakt met reflecties.

Ter info: ik zal dit bericht bovenaan houden, omdat hier in het kort mijn intenties staan beschreven met dit weblog.

Dit weblog is bedoeld voor allerlei reflecties, die ik graag met jullie wil delen en/of van gedachten wil wisselen.
Gelijkenissen zullen toevallig zijn en namen zijn fictief.
Desalniettemin zullen de lezers zich waarschijnlijk herkennen in het geschrevene en
dat is niet ongebruikelijk, want velen van ons lopen een soortgelijk levenspad af.

Vandaag heb ik besloten om een weblog te starten om deze reflecties hier te gaan schrijven.

Mijn website wil ik blijven gebruiken voor thematische boeken en verhalen.

Ik verheug me op het me mogen delen met de lezers over alles wat raakt....

Glenda.

terug van weggeweest....

Even vermelden dat ik binnenkort weer het e.e.a. zal gaan plaatsen hier.
Ik ben een poos niet in staat geweest aandacht te geven aan mijn weblog door ziekte en na een rugoperatie, begin apr., ben ik nu herstellende ervan.
Dat houdt in dat ik nog niet lang achter elkaar achter de compu kan zitten en ik keuzes moet maken in het aangaan van mijn mail verkeer.


Ik heb echter genoeg geschreven, dus ik zal binnenkort het e.e.a. hier publiceren.
Ze hebben gelukkig mijn geest/hersenen onaangetast gelaten dus....tot gauw!!

Verschil mag er zijn…

Ik loop met een glimlach de supermarkt uit…..

Wat heerlijk is het als je écht kunt kijken naar de wereld om je heen….

volop zaken/mensen om van te genieten!

Die blik van die jongen staat nog op mijn netvlies als ik dit schrijf.

Ik had mijn boodschappen afgerekend bij de kassa en ja! ik wilde wel voetbalplaatjes.

Ik had me voorgenomen ze te gaan geven aan één van die 20-tal kinderen, die er stonden te ruilen. Ik ga dan op mijn ogen af, die langs de kinderen gaan en zo zoeken naar die ene

die ik het ga geven.

Heb ik dan voorkeur?

Ja, dat heb ik. Ik heb voorkeur voor diegene, die me raakt tot in mijn ziel om één of andere reden.

En ja, wat raakte deze jongen mij tot in mijn ziel !

Ik had zijn blik al gevoeld toen ik mijn tassen oppakte en toen ik opkeek zag ik een intens verlangende blik die was gericht op de voetbalplaatjes in mijn hand.

Even ging die blik naar mijn gezicht en kruisten onze ogen elkaar.

Dat even was genoeg voor mij om waar te nemen dat ik hier te maken had met een knul, die uiterlijk groter was dan zijn verstand en leeftijd konden dragen… een jongen met een beperking.

Snel wendde hij zijn gezicht af en ik zag de spanning door zijn hele lichaam trillen, terwijl hij zijn best deed om niet naar mij te kijken.

Ik moest voor hem langs lopen om de zaak uit te gaan en even kruiste onze blikken elkaar weer. Ik bleef voor hem staan.

“Spaar jij voetbalplaatjes?” vroeg ik hem.

En daar was weer die lieve, zachte, kinderlijk verlangende blije blik…

Ik had hem zo een knuffel kunnen geven om zijn puurheid en schoonheid, maar…..

ik gaf hem i.p.v. daarvan de voetbalplaatjes.

Daarvan wist ik zeker dat hij die kon ontvangen.

Toen ik de zaak uitliep huppelde het in mij…..

Sorry, andere kinderen, soms maak ook ik dus onderscheid…..

Valentijnsdag......

Valentijnsdag komt er weer aan....en de commercie wrijft in hun handen.....
YESSS !!.....dat loopt lekker binnen!
"Liefdevol" worden mensen gelokt om hun geliefden te verwennen op deze dag.
Voor mij is het altijd een dag geweest, waarin ik extra kon benadrukken aan een kleine groep mensen hoeveel ik van ze hou! En dat doe ik nog steeds. Vaak met simpel een kaart sturen en soms met iets klein erbij voor diegene, waarvan ik weet dat het met liefde zal worden ontvangen.
Ik weet dan ook zeker dat het onderstaande gedicht in liefde gaat worden ontvangen door degene voor wie ik het heb gemaakt....
Liefde.....een onverwoestbaar fenomeen!!

Happy Valentine Day to all......



Wonderschone liefde.

Prachtige schoonheid
zó prachtig….
Jóuw blik
verdwijnende ik…
Bevurend, aandachtig
doorboort ongenadig mijn ziel
mij overmeesterend
tot jij/ik… samenviel

Zó warm, zó teder,
zó wonderschoon….
Bedwelmende, stralende ogen.
die liefde
die Liefde….
Dit hemels vermogen
zó puur, zó oprecht
zó hartverscheurend…
zó goddelijk,
engelachtig verkleurend

Jóuw ogen, weerspiegeld in die van mij…
Hoe schoon,
wonderschoon kan de liefde toch zijn…

Je eigen weg bewandelen…

Je zit lekker in je vel. Alles lacht je toe. Je hebt materieel alles wat je hartje begeert

en je hebt ook nog liefdevolle mensen om je heen.

Je hebt zelfs iemand, die zielsveel om je geeft en met wie je op je weg aan het oplopen bent…

En dan opeens loopt die ene, waar je zielsveel van houdt, niet meer naast je.

Je kunt hem/haar zelfs niet meer ontwaren op je pad…….weg!!

Uit het contact! Verbinding verbroken…..

Er kunnen velerlei redenen zijn dat je in zo’n situatie belandt.

De impact, die het op je heeft heeft te maken met de aard en intensiteit van je relatie.

Maar oohh…..wat kan dat een intense pijn opleveren.

De grond onder je schudt op zijn grondvesten en van binnen scheurt het…….

Allerlei emoties vliegen in orkaankracht door je heen en je innerlijk kompas draait dol

van al die emoties, die alle kanten opgaan.

Wat zou je hieraan kunnen doen?

Hoe zorg je ervoor dat weer stabiliseert en in balans komt?

Dat zal voor een ieder verschillend zijn.

Ieder mens is uniek. Iedere situatie is uniek en elke aanpak is uniek!

Het helpt als je bedenkt dat JIJ in ieder geval de ander niet dusdanig kan beïnvloeden,

zodat hij acuut weer naast je loopt.

Er is nl. iets voorgevallen, dat de ander de reden gaf om uit verbinding te gaan.

Accepteer dat gegeven! Accepteer dat de ander zijn proces aangaat.

Accepteer dat de ander zijn/haar tijd daar voor nodig heeft…..maar accepteer ook

dat al jouw emoties hierover er mogen zijn!!

Blijf liefdevol vanuit je eigen hart in verbinding en laat de tijd zijn werk doen.

Immers: iedereen moet zijn eigen weg bewandelen……..

Verlies heeft een doel.....

“ In het ergste verlies dat je hebt meegemaakt

   ligt misschien wel het grootste geschenk verborgen”.

   Byron Katie

Ik kom er steeds meer achter hoe waar dit blijkt te zijn, maar ooh….wat kan het toch ook een enorme pijn doen om zo’n cadeau ook te leren aannemen….

Op momenten waar ik “verlies” lijd komen als vanzelf herinneringen naar boven vanuit mijn verleden over pijnlijke verliesmomenten.

Ik ben er nu achter, dat die herinneringen niet voor niets naar boven komen.

Het dient een doel! Het doel zie ik in het feit dat ik iets te leren heb op dat moment van die ervaring uit het verleden.

Spring ik dan een gat in de lucht bij het besef dat ik op deze manier een cadeau krijg aangereikt? Euhhh…nou nee! Tenminste, meestal niet…. want het zijn in mijn menselijke beleving geen fijne herinneringen……

Het zijn herinneringen, die me hebben doen lijden!

Lijden onder het verdriet, dat ze bij me veroorzaakten. Soms zo erg, dat Leven geen feest meer voor mij was.

Maar op één of andere manier was er altijd toch het besef dat ik wat te doen heb in deze wereld en kreeg ik kracht om (hoe dan ook) verder te gaan.

Verder te gaan om tot zover nu te kunnen komen om langzaam te begrijpen wat mijn taken hier zijn in dit leven, die ik mag vervullen.

Verder te gaan om te kunnen  ervaren dat ik dankbaar kan zijn om alles wat uit die pijn, dat lijden is gegroeid mij maakt tot het mens dat ik nu ben.

Verder te gaan om mensen tegen te kunnen komen, die mij zién en laten weten dat ik er toe doe en dat ik wat te bieden heb in en aan dit aardse bestaan.

Verder te gaan om het vlammetje in mij te laten opvlammen tot een groots vuur voor wie het nodig heeft  om zich aan te kunnen verwarmen…..

Een geschenk……….om door te geven…..

Hemels genot.

Opeens was ze daar
en schreed door mijn hart.
Haar engelachtige passen
beroerden m´n smart.

Ik volgde haar passen.
Lichtvoetig, devoot.
Het was alsof de hemel
zich in mij ontsloot.

De zon ging weer schijnen,
betastte mijn ziel.
Waarmee de donkere,
zwaarmoedige deken afviel.

Dit Goddelijk uitzicht.
Zo helder en puur.
Ontstak weer in mij
mijn goddelijk vuur.

In vol besef.

Op dit moment sta ik constant stil bij alles wat ik heb en alles wat ik om mij heen

zie gebeuren.

Het dringt tot mij door dat het vaak zo is dat je eerst door diepe dalen moet gaan

om “wakker” te worden en écht stil te gaan staan bij jezelf en het leven.

Ook al heb ik me altijd gerealiseerd dat niets je komt aanwaaien in het leven zijn er toch genoeg momenten geweest dat ik bepaalde zaken als vanzelfsprekend aannam.

Nu sta ik weer op zo’n punt in mijn leven dat ik écht stilsta, de diepte inga en intens kijk

naar alles en iedereen om me heen en vóóral naar mezelf!

Ik heb een keuze gemaakt: de keuze om een operatie aan te gaan, die mij hopelijk weer

(meer) de kwaliteit van het leven gaat geven zoals ik graag wil leven.

Het is op zich geen levensbedreigende operatie en toch zou ik het liefst het niet laten uitvoeren.

Waarom?

Omdat ik tegen allerlei inmengingen ben in het menselijk lichaam en mijn lichaam

daarbij ook veelal averechts reageert op ingrepen.

Aan de andere kant kan ik ook zien dat wij mensen niet voor niets de gave hebben

gekregen om zich te ontwikkelen op allerlei gebied……dus tel ik mijn zegeningen, dat ik

leef in deze tijd.

Op dit moment kijk ik uit op een stralend blauwe lucht en veel vogels, die me toezingen.

Ik besef dat er zoveel moois is om van te genieten voor mij en dat wil ik ook op een zo optimaal mogelijke manier doen zolang ik leef.

Ik besef waar ik het voor doe…….

Besef

Bij alle mooie dingen wil ik stilstaan.
Niet zonder besef aan voorbijgaan:
de wind, die fluisterend langs mij glijdt
en verderop een ander weer verblijdt.
De vogels, die met een kwinkslag mij groeten.
De aarde, de basis, onder mijn voeten.
De mens, één oogopslag…verbinding gelegd…
heeft meer aan mij, dan woorden, gezegd.
Gedachten, als wolken voortgedreven.
Zij kunnen slechts aanvullend geven.
Wat in mij is, dat is wat telt.
Mijn energie, mijn stroom is al wat geldt.

In hart en ziel geraakt......

Soms komt iets/iemand heel erg binnen bij mij. Dat heeft altijd een oorzaak en als ik daarbij stil ga staan kom ik meestal wel achter die oorzaak.
Dit keer ging ik acuut 'stuiteren' door mijn geraaktheid !
Ik hoop dat onderstaande reflectie tot nadenken mag stemmen.....

In hart en ziel geraakt......

'Heb moeite met mensen die uitkering hebben'...

Toen ik dit zojuist in een profielschets las merkte ik dat ik in hart en ziel werd geraakt....
'Lekker bij die persoon laten' zullen sommigen nu misschien zeggen....
en toch ga ik dat nu niet doen.
Uiteraard is deze emotie in en van mij, maar ik vind dat tevens één van de
grote dooddoeners om dit zo weg te zetten.

Beseft die persoon wel wat hij schrijft?
Weet hij wel dat hij met zo'n (algemene) opmerking van zichzelf laat zien
en ook hoe hij zijn medemens neerzet?
Waar is zijn mededogen?

Ik heb op dit moment een WAO uitkering en bij God ik zou zelfs die uitkering zo weggeven aan mensen die het nog meer behoeven dan ik. Als ik zonder die uitkering kon leven en mijn huidige leven ook nog gewoon kon inzetten voor mijn medemens (want dat zie ik als mijn levenstaak) dan zou ik dat direct vol-ledig doen.
Helaas is dat geen onmogelijkheid....

Ik werk al vanaf mijn 11e jaar elk uur dat ik kon om anderen te helpen en
met het geld wat ik verdiende hielp ik weer anderen.
Ik werk nu nog vrijwillig zo goed en kwaad als mijn lichaam dat toelaat voor verscheidene instellingen om mijn medemens in de knel te helpen en ga daarbij regelmatig over mijn eigen lichamelijke grenzen....

Pffffff..... wat ben ik nu geraakt.....

Te emotioneel?? So be it.....

De maakbaarheid van ons bestaan??

"Het leven bestaat uit een natuurlijke stroom veranderingen. Verzet je niet; laat ze gebeuren zoals ze gebeuren".
Lao Tse

Toen ik dit zojuist las dacht ik: "Tja...."
Verzetten heeft inderdaad geen zin.... daarmee verandert mijn lichamelijke situatie niet.... maar laten gebeuren zoals het gebeurt??......
Dat zou in mijn geval betekenen dat ik in een situatie kom, die ik niet ambieer ;-))....
Maar ja, kun je dan zeggen: "heb je wat te ambiëren?"....
Ja, deze dame wil heel graag een leven Leven vanuit een bepaald streven:
Ik wil me kunnen inzetten en kunnen geven in wat ik vermoed ;-) dat ik te doen heb.
In mijn beleving is dat me in kunnen en mogen zetten voor mijn medemens op de manier waarop ik dat tot nu toe mijn levenlang heb mogen doen.
Ik wil graag vrij kunnen gaan en staan om daar te kunnen komen waar ik "nodig" ben...

Een poos geleden werd ik geconfronteerd met beelden van mijn eigen wervelkolom, waar ik niet vrolijk van werd.
Mijn 5e rugwervel is nu dusdanig afgegleden, dat de opening van het wervelkanaal nog maar een kwart is van wat het moet zijn. Verder drukt die afgegleden wervel dusdanig op de zenuwen, dat zij zenuwpijnen uitstralen in mijn benen en ik een 24-uurs verkramping/tintelingen heb. Die zenuwen kunnen geen kant meer op..... zelfs niet meer de verkeerde ;-))
Gelukkig kon ik weer een poging gaan wagen om met ingespoten pijnstilling die bijwerkingen wat te gaan verzachten, maar de verslechtering van mijn wervelkolom komt toch sneller dan gedacht…. Ik had met mijn neuroloog een "afspraak", dat ik ervoor ging pas op mijn 90e geopereerd te hoeven worden ;-))

Laat gebeuren wat gebeurt....
Dat is inderdaad het enige wat ik kan doen.
Een wijze man die Lao Tse..... ;-))

---

Ga eens in het midden staan......

Voor een zwart-wit denker (die ik vooral ben geweest in het verleden) is voor mij mijn deelname aan het project Werk voor Elkaar een goede oefenschool in het zien van alle kleuren.....

Het maakt dat mijn passionele drive weer wordt opgepoetst!

Dus als er een nieuwe tornado zich aanmeldt ;-))....

Wit en zwart is….Grijs!

Vanaf het moment dat ik de uitspraak hoorde:

“ We hebben het wel over de vergrijzing van de samenleving, maar we kunnen het liever over de verzilvering hebben”… werd ik hierdoor gegrepen.

Als iets mij “grijpt” weet ik uit ervaring dat ik dat zijn werk moet laten doen in mijn gevoel.

Het borrelt dan een poos van binnen en dan opeens!....kan ik het begrijpen!

Wat kan ik dan begrijpen?

Het gevoel, mijn drive, mijn passie….en vooral dat dàt hetgeen is dat mij verder helpt.

Mijn passie, mijn drive laat zich niet afbakenen in kaders.

Vaak vastomlijnde kaders, die wij onszelf als samenleving opleggen.

Mijn passie komt van binnenuit en laat mijn innerlijke waarden en normen zien.

Passionele verlangens stromen!! Ze kunnen niet anders….

Ze kunnen alle kleuren tonen en ik ben degene, die bepaalt welke kleur ik wil laten zien!

Passioneel bezig zijn laat een gedrevenheid zien die er vanaf spettert!

Daar kan niemand omheen.

Je staat in vuur en vlam en zet al je mogelijkheden en vaardigheden in, die je in je hebt.

Je ogen spuwen het vuur van de passie en liefde, die door je heen stroomt…

Elk mens wil een deel zijn in het Geheel. We kunnen niet zonder elkaars unieke eigenschappen en we zouden dat ook niet moeten willen.

Samen zijn we sterk!

Laten we proberen los te komen van die vele aannames, die we zelf creëren.

Ga eens in het midden staan (in je eigen drive) en kijk eens om je heen….

Grijs is een bijzonder mooie kleur, nietwaar?

nabijheid

Naar aanleiding van mijn schrijven over aanblijven schoot ineens mijn gedicht over nabijheid naar boven.

Nabijheid in de zin als in onderstaand gedicht bedoeld vraagt een open, liefdevolle en gevende houding vanuit de behoefte elkaar te ontmoeten in elkaars kern. 

Als onmisbaar deel van het Geheel ......

Nabijheid

Als ik je vraag nabij te blijven vraag ik je :

niet je armen om me heen te voelen

niet je woorden ter bemoediging te horen spreken uit je mond

niet de bries van je adem over mijn gelaat te voelen glijden

niet je oren uit te zetten als de zeilen op de wind die waait

niet in je ogen te kijken, waarin mededogen rustig voortkabbelt.

Als ik je vraag nabij te blijven

vraag ik je de akkers van mijn ziel te bevloeien,

met hetgeen jij hebt geoogst vanuit je goddelijke kern.

Als ik je vraag…..” Blijf nabij “……

kom ik naderbij……..

As in heaven ??......

Een kwestie van keuze maken.

Eén van de kenmerken van een mens is dat hij/zij keuzes kan maken.

Leven en keuzes maken vanuit je eigen kern, maakt dat je leeft en werkt

vanuit je werkelijke kwaliteiten.

Het zijn persoonlijke keuzes en ze zijn dus uniek!

Je kunt dus  een oordeel hebben over de keuzes van je medemens, maar…..

dat is jóuw oordeel vanuit jóuw referentie kader.

Geen goed of fout….anders!!

Het is mooi als je dat kunt leren zien en op die manier je medemens dezelfde plek

laat innemen, die je jezelf toebedeelt.

Als je dat kunt bereiken dan ziet het leven er een stuk mooier uit voor iedereen.

As in Heaven??.......

http://www.youtube.com/watch?v=d_K9FEeHphs

Aanblijven.

“ Nananananah !! Ik luister toch niet naar jou! “

Met een vertrokken gezicht van boosheid, de vingers diep in beide oren gestopt loopt ze stampvoetend de kamer uit.

Herkenbaar?

Wat is hier aan de hand?

In ieder geval iemand, die duidelijk uit het contact gaat……niet in staat aan te blijven.

Aanblijven……een term, die ik heb leren kennen uit de wereld van de haptotherapie.

Eenvoudig gezegd houdt het in dat je in contact blijft.

In contact met de ander op allerlei manieren.

Dat contact hoeft niet persé in het face-to-face contact te zijn.

Zelfs niet in het schrijf- of belcontact.

Dat contact kun je bewerkstelligen voor jezelf door met jezelf af te spreken dat

je op een positieve manier aan de ander wil (blijven) denken.

Aanblijven is één van de moeilijkste lessen voor mij.

Zodra er “gevaar” dreigt op welke manier dan ook voor mijn welbevinden ga ik

automatisch op de vlucht.

Voordat er een signaal mijn hersenen bereikt heeft, die mij vertelt wat er gebeurt, ben ik al weg. Weg van het “gevaar”…….op zoek naar bescherming…in ieder geval uit het contact!

Ik ben dan moeilijk bereikbaar en/of aanspreekbaar.

Ik weet dat het een coping-mechanisme is dat optreedt wat in het verleden functioneel is geweest, maar nu dat vaak niet meer nodig is is het een dikke klus om het onder controle te krijgen.

Aanblijven…….ga er maar aan staan!

Sprakeloos.....

pfffff......wat 2 reflectie brieven aan anderen allemaal in mij teweeg kunnen brengen......
Het zingt in mij, doordat de tranen mij schoonwassen en zicht geven op die ik
werkelijk ben en wil zijn.....zo voelt het tenminste voor mij nu.
Als ik de telefoon net neerleg voel ik alleen maar Liefde!!
Zó mooi om nu te mogen ervaren aan de lijve, dat er blijkbaar iets in mij is geopend
van die ik wezenlijk ben en ook altijd heb willen zijn maar waar ik dus heel wat 'levenslessen' voor nodig had.
Een telefoontje vanmiddag van mijn beste vriend, die met mij deelde hoe het was geweest voor hem om mijn brief te ontvangen aan het eind van het jaar, waarin ik hem vertelde hoeveel hij voor mij betekende.......
Ik voelde me ter plekke stil worden, zacht worden en nam waar bij mezelf hoe moeilijk ik
het nog vond om die lieve woorden te ontvangen....maar ik kon het!!
Ik kon het binnen laten komen en me totaal erdoor laten beroeren en het heerlijk voelen stromen tot in mijn kern.


Net werd ik gebeld door de vrouw van M., die we afgelopen vr. ten grave hebben gedragen.
Zij moest even met me delen wat het met haar had gedaan om van mij een brief te ontvangen vol met herinneringen van gezamenlijke momenten tussen M. en mij.
Ze had net de roos water gegeven, die ik haar en haar kinderen had gegeven als steunbetuiging aan degenen, die achterbleven. En nu 'moest' ze me bedanken. Mij bedanken?.....
'Ja, ik was de enige tussen al die paar honderd mensen, die aan hen had gedacht'.....
'Ja maar...'.....ineens merkte ik dat ik even weer in het reflex schoot van de aandacht van me afhalen , maar ik herstelde en kon me openstellen en ontvangen.
Wat een geluk heb ik toch om zulke lieve mensen om me heen te hebben, die zich laten zien en zo mij weer leren mezelf te laten zien!
Wat een Liefde om me zo te helpen me te her-inneren wat het belangrijkste is op deze aardbol: je unieke Zijn....

Wordt 2011 het jaar van het 'grote' leren???......

Voor iedereen is er een Tante.....

Met volgende verhaal en gedicht wil ik laten zien dat er
voor iedereen een medemens is, die zijn hand uitreikt ter vertroosting en steun.
Opdat een ieders schoonheid naar buiten kan komen.....
Dat vraagt wel een actieve inzet van jezelf: jezelf willen openen en je eigen hand
uitsteken om zo die ander te ontvangen.
Voor jou loopt er ook een Tante rond......

Voor iedereen is er een Tante…..

Voorzichtig schuiven haar kleine handjes de enorme bananenbladeren opzij.
Ze heeft het koud in de dichte bebossing.
Het is er ook erg donker door al die bomen om haar heen.
Ze voelt zich alleen, ook al is ze niet alleen en moeten haar ouders in de buurt zijn…..
maar ze ziet ze niet. Ze wil ze ook niet zien, want ze wil gaan kijken waar dat licht
naartoe leidt.
In de verte ziet ze licht schijnen door de dichte bladeren om haar heen.
Wat zou daar zijn? Zou het daar mooi zijn?
Nog mooier dan in haar wereld? Haar plekje waar niemand kan komen behalve zijzelf.
Nou ja, pop mag er zijn en hobbelpaard ook. De enigen, die haar begrijpen…..
en van haar houden zoals ze is en haar troosten als ze verdrietig is.
Met z’n drieën wonen ze heel vaak een poosje in haar wereld……
deuren op slot, zodat niemand hen pijn en verdriet kan doen.

Maar nu….nu is ze wel heel nieuwsgierig naar wat er zich daar in het licht bevindt.
Haar blote voeten zijn ijskoud geworden in die donkere omgeving, maar gek genoeg
worden ze steeds warmer terwijl ze naar die plek loopt.
Opeens staat ze voor de laatste bladerenrij.
Durft ze ook deze bananenbladeren opzij te schuiven?
Ze staat met de bladeren in haar beide handjes.
Wat zijn ze enorm groot en zwaar!!
Net zo zwaar als het voelt, wanneer ze samen met pop en hobbelpaard naar haar
eigen wereld vertrekt, omdat ze zich dan niet veilig voelt.

Gaat ze het durven? Gaat ze durven om te kijken wat er bij dat mooie licht is?....
maar kan ze dan wel terug naar haar eigen, veilige wereld?
Want als dat dan niet meer kan hoe moet ze dan gaan zorgen voor pop, hobbelpaard……haarzelf??

En dan……ziet ze ineens het gezicht van Tante in het licht verschijnen.
De enige tante, die haar bij de hand neemt en zo laat weten dat ze veilig is.
Dat ze er mag zijn zoals ze is……
Die haar iedere keer weer leert dat er ook een andere wereld bestaat waarin
ze mag Zijn…..zoals ze is.
De Tante, die met een lieve glimlach op haar gezicht steeds weer even licht
laat schijnen in haar donkere wereld.
Ze moet Tante maar gaan vragen of zij ook in hààr wereld wil komen wonen…..
JA, dat gaat ze doen!!

Voorzichtig schuift ze de laatste bladeren opzij en pakt gretig de hand van Tante……
Tante neemt haar in haar armen en laat haar zich tegen haar aan vleien.
Dan trekt Tante haar jas uit, die vol rafels en gaten zit van haar tocht door het donkere bos.
Vol verbazing kijkt ze naar zichzelf.
Ze wist niet dat ze zo’n mooie jurk eronder droeg…….
Ze lijkt wel een prinses!! Zóó mooi…….
Ze kijkt naar Tante, terwijl haar tranen als parels druppelen langs Tante’s lijf
op de aarde………en de aarde doen veranderen in een prachtig bloemenveld……
Ach, zóó móóí !!.....

“ JA, Tante, ik kom bij jóu wonen……….”



Soms….

Soms doet een mens z’n jasje uit.
Neemt plotseling een spontaan besluit,
zichzelf te willen laten zien.
Aan wie wil kijken en bovendien……
wil voelen naar die ander.

Zo’n mens doet met vereende krachten,
waarnaar velen van ons smachten.
Hij toont de wereld wat in ons allen schuilt,
terwijl hij Schoonheid voor zijn jas verruilt.

Onwezenlijk

Soms krijg ik het gevoel dat ik een soort bovenaards wezen ben als ik me uit
zoals het voelt en ik vooral zou moeten loslaten, accepteren enz…..volgens anderen.
Niet dat ik niet kan onderschrijven dat ik mezelf blokkeer als ik blijf hangen in bepaalde gevoelens, maar soms voelt het alsof ik door mijn dromen, verlangens e.d te delen het mezelf moeilijk maak.
Ik zou vooral in het NU moeten leven en het moeten doen met zoals het op dat moment is....
Ook dat kan ik beamen, maar: "Mag ik ook nog gewoon mens zijn?"....

Onwezenlijk.

Ik droom niet meer,
verlang niet meer,
wens niet meer,
wil niet meer,
bedenk niet meer…..

Ik kijk en kijk en kijk
en als ik voel, naar binnen voel,
dan lachen dromen, verlangens,
wensen, gedachten en mijn wil mij toe.
Strekken uitnodigend hun armen uit
en fluisteren in mij:
“ Kom….droom met me mee,
verlang naar mij, wens wat ik wens,
denk als ik denk…
en wil wezen als je bent bedoeld…
Mèns….durf te leven!! "

Dubbele gevoelens......

Dubbele gevoelens……

Ik merk dat ik nog steeds een naar gevoel van binnen heb.

Ik kom zojuist terug van boodschappen doen en dat nare gevoel blijft door me heen spelen.

Bij het boodschappen doen liep er een vrouw voor me in de winkel met een boodschappenkar.

Zij liep achterstevoren aan de voorkant van de kar en achter de kar liep een vrouw. Blind en aan haar gedrag te zien duidelijk erg verstandelijk beperkt.

Deze vrouw liet regelmatig de kar los en liep dan een paar stappen achteruit.

Haar begeleidster liep dan vervolgens naar haar toe met de kar en liet haar dan de kar weer beetpakken terwijl zij bemoedigende woorden sprak tot de vrouw.

Ik zag dat de begeleidster een enigszins angstige uitdrukking op haar gezicht had, omdat ze blijkbaar niet kon inschatten hoe de vrouw zou reageren op haar verzoek de kar weer beet te pakken.

Ik herkende deze situatie wel en had bewondering voor haar pogingen dit te verbergen.

Maar dan……..toen ik bij de kassa stond af te rekenen kwam de begeleidster aangelopen om ook af te rekenen bij dezelfde kassa.

Helaas ging er technisch wat mis en de caissière zei heel lief:

“ Het spijt me mevrouw, maar ik moet even wat in orde maken ”…..

waarop de begeleidster uitriep:

“ Zie je niet waarmee ik loop??? “

Ik voelde het vol in mij binnenkomen!

“ Waarmee ik loop ?? “ Alsof het een ding was waar ze het over had……en alsof dat het rechtvaardigde dat ze een voorkeursbehandeling zou krijgen.

Ik keek naar de begeleidster en zag hoe gespannen zij was, terwijl ze naar de kassa ernaast liep waar ze ook direct aan de beurt was.

Mijn hart ging uit naar de blinde vrouw, maar……..mijn hart ging ook uit naar haar begeleidster.

Hoe dubbel kan gevoel soms zijn naar verschillende kanten toe……..