Soms komt iets/iemand heel erg binnen bij mij. Dat heeft altijd een oorzaak en als ik daarbij stil ga staan kom ik meestal wel achter die oorzaak.
Dit keer ging ik acuut 'stuiteren' door mijn geraaktheid !
Ik hoop dat onderstaande reflectie tot nadenken mag stemmen.....
In hart en ziel geraakt......
'Heb moeite met mensen die uitkering hebben'...
Toen ik dit zojuist in een profielschets las merkte ik dat ik in hart en ziel werd geraakt....
'Lekker bij die persoon laten' zullen sommigen nu misschien zeggen....
en toch ga ik dat nu niet doen.
Uiteraard is deze emotie in en van mij, maar ik vind dat tevens één van de
grote dooddoeners om dit zo weg te zetten.
Beseft die persoon wel wat hij schrijft?
Weet hij wel dat hij met zo'n (algemene) opmerking van zichzelf laat zien
en ook hoe hij zijn medemens neerzet?
Waar is zijn mededogen?
Ik heb op dit moment een WAO uitkering en bij God ik zou zelfs die uitkering zo weggeven aan mensen die het nog meer behoeven dan ik. Als ik zonder die uitkering kon leven en mijn huidige leven ook nog gewoon kon inzetten voor mijn medemens (want dat zie ik als mijn levenstaak) dan zou ik dat direct vol-ledig doen.
Helaas is dat geen onmogelijkheid....
Ik werk al vanaf mijn 11e jaar elk uur dat ik kon om anderen te helpen en
met het geld wat ik verdiende hielp ik weer anderen.
Ik werk nu nog vrijwillig zo goed en kwaad als mijn lichaam dat toelaat voor verscheidene instellingen om mijn medemens in de knel te helpen en ga daarbij regelmatig over mijn eigen lichamelijke grenzen....
Pffffff..... wat ben ik nu geraakt.....
Te emotioneel?? So be it.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten