Naar aanleiding van mijn schrijven over aanblijven schoot ineens mijn gedicht over nabijheid naar boven.
Nabijheid in de zin als in onderstaand gedicht bedoeld vraagt een open, liefdevolle en gevende houding vanuit de behoefte elkaar te ontmoeten in elkaars kern.
Als onmisbaar deel van het Geheel ......
Nabijheid
Als ik je vraag nabij te blijven vraag ik je :
niet je armen om me heen te voelen
niet je woorden ter bemoediging te horen spreken uit je mond
niet de bries van je adem over mijn gelaat te voelen glijden
niet je oren uit te zetten als de zeilen op de wind die waait
niet in je ogen te kijken, waarin mededogen rustig voortkabbelt.
Als ik je vraag nabij te blijven
vraag ik je de akkers van mijn ziel te bevloeien,
met hetgeen jij hebt geoogst vanuit je goddelijke kern.
Als ik je vraag…..” Blijf nabij “……
kom ik naderbij……..
