Ik loop met een glimlach de supermarkt uit…..
Wat heerlijk is het als je écht kunt kijken naar de wereld om je heen….
volop zaken/mensen om van te genieten!
Die blik van die jongen staat nog op mijn netvlies als ik dit schrijf.
Ik had mijn boodschappen afgerekend bij de kassa en ja! ik wilde wel voetbalplaatjes.
Ik had me voorgenomen ze te gaan geven aan één van die 20-tal kinderen, die er stonden te ruilen. Ik ga dan op mijn ogen af, die langs de kinderen gaan en zo zoeken naar die ene
die ik het ga geven.
Heb ik dan voorkeur?
Ja, dat heb ik. Ik heb voorkeur voor diegene, die me raakt tot in mijn ziel om één of andere reden.
En ja, wat raakte deze jongen mij tot in mijn ziel !
Ik had zijn blik al gevoeld toen ik mijn tassen oppakte en toen ik opkeek zag ik een intens verlangende blik die was gericht op de voetbalplaatjes in mijn hand.
Even ging die blik naar mijn gezicht en kruisten onze ogen elkaar.
Dat even was genoeg voor mij om waar te nemen dat ik hier te maken had met een knul, die uiterlijk groter was dan zijn verstand en leeftijd konden dragen… een jongen met een beperking.
Snel wendde hij zijn gezicht af en ik zag de spanning door zijn hele lichaam trillen, terwijl hij zijn best deed om niet naar mij te kijken.
Ik moest voor hem langs lopen om de zaak uit te gaan en even kruiste onze blikken elkaar weer. Ik bleef voor hem staan.
“Spaar jij voetbalplaatjes?” vroeg ik hem.
En daar was weer die lieve, zachte, kinderlijk verlangende blije blik…
Ik had hem zo een knuffel kunnen geven om zijn puurheid en schoonheid, maar…..
ik gaf hem i.p.v. daarvan de voetbalplaatjes.
Daarvan wist ik zeker dat hij die kon ontvangen.
Toen ik de zaak uitliep huppelde het in mij…..
Sorry, andere kinderen, soms maak ook ik dus onderscheid…..
