welkom

WELKOM !!

In okt. 2010 heb ik op mijn website ( www.glendadegraav.nl  ) de start gemaakt met reflecties.

Ter info: ik zal dit bericht bovenaan houden, omdat hier in het kort mijn intenties staan beschreven met dit weblog.

Dit weblog is bedoeld voor allerlei reflecties, die ik graag met jullie wil delen en/of van gedachten wil wisselen.
Gelijkenissen zullen toevallig zijn en namen zijn fictief.
Desalniettemin zullen de lezers zich waarschijnlijk herkennen in het geschrevene en
dat is niet ongebruikelijk, want velen van ons lopen een soortgelijk levenspad af.

Vandaag heb ik besloten om een weblog te starten om deze reflecties hier te gaan schrijven.

Mijn website wil ik blijven gebruiken voor thematische boeken en verhalen.

Ik verheug me op het me mogen delen met de lezers over alles wat raakt....

Glenda.

terug van weggeweest....

Even vermelden dat ik binnenkort weer het e.e.a. zal gaan plaatsen hier.
Ik ben een poos niet in staat geweest aandacht te geven aan mijn weblog door ziekte en na een rugoperatie, begin apr., ben ik nu herstellende ervan.
Dat houdt in dat ik nog niet lang achter elkaar achter de compu kan zitten en ik keuzes moet maken in het aangaan van mijn mail verkeer.


Ik heb echter genoeg geschreven, dus ik zal binnenkort het e.e.a. hier publiceren.
Ze hebben gelukkig mijn geest/hersenen onaangetast gelaten dus....tot gauw!!

Verschil mag er zijn…

Ik loop met een glimlach de supermarkt uit…..

Wat heerlijk is het als je écht kunt kijken naar de wereld om je heen….

volop zaken/mensen om van te genieten!

Die blik van die jongen staat nog op mijn netvlies als ik dit schrijf.

Ik had mijn boodschappen afgerekend bij de kassa en ja! ik wilde wel voetbalplaatjes.

Ik had me voorgenomen ze te gaan geven aan één van die 20-tal kinderen, die er stonden te ruilen. Ik ga dan op mijn ogen af, die langs de kinderen gaan en zo zoeken naar die ene

die ik het ga geven.

Heb ik dan voorkeur?

Ja, dat heb ik. Ik heb voorkeur voor diegene, die me raakt tot in mijn ziel om één of andere reden.

En ja, wat raakte deze jongen mij tot in mijn ziel !

Ik had zijn blik al gevoeld toen ik mijn tassen oppakte en toen ik opkeek zag ik een intens verlangende blik die was gericht op de voetbalplaatjes in mijn hand.

Even ging die blik naar mijn gezicht en kruisten onze ogen elkaar.

Dat even was genoeg voor mij om waar te nemen dat ik hier te maken had met een knul, die uiterlijk groter was dan zijn verstand en leeftijd konden dragen… een jongen met een beperking.

Snel wendde hij zijn gezicht af en ik zag de spanning door zijn hele lichaam trillen, terwijl hij zijn best deed om niet naar mij te kijken.

Ik moest voor hem langs lopen om de zaak uit te gaan en even kruiste onze blikken elkaar weer. Ik bleef voor hem staan.

“Spaar jij voetbalplaatjes?” vroeg ik hem.

En daar was weer die lieve, zachte, kinderlijk verlangende blije blik…

Ik had hem zo een knuffel kunnen geven om zijn puurheid en schoonheid, maar…..

ik gaf hem i.p.v. daarvan de voetbalplaatjes.

Daarvan wist ik zeker dat hij die kon ontvangen.

Toen ik de zaak uitliep huppelde het in mij…..

Sorry, andere kinderen, soms maak ook ik dus onderscheid…..

Valentijnsdag......

Valentijnsdag komt er weer aan....en de commercie wrijft in hun handen.....
YESSS !!.....dat loopt lekker binnen!
"Liefdevol" worden mensen gelokt om hun geliefden te verwennen op deze dag.
Voor mij is het altijd een dag geweest, waarin ik extra kon benadrukken aan een kleine groep mensen hoeveel ik van ze hou! En dat doe ik nog steeds. Vaak met simpel een kaart sturen en soms met iets klein erbij voor diegene, waarvan ik weet dat het met liefde zal worden ontvangen.
Ik weet dan ook zeker dat het onderstaande gedicht in liefde gaat worden ontvangen door degene voor wie ik het heb gemaakt....
Liefde.....een onverwoestbaar fenomeen!!

Happy Valentine Day to all......



Wonderschone liefde.

Prachtige schoonheid
zó prachtig….
Jóuw blik
verdwijnende ik…
Bevurend, aandachtig
doorboort ongenadig mijn ziel
mij overmeesterend
tot jij/ik… samenviel

Zó warm, zó teder,
zó wonderschoon….
Bedwelmende, stralende ogen.
die liefde
die Liefde….
Dit hemels vermogen
zó puur, zó oprecht
zó hartverscheurend…
zó goddelijk,
engelachtig verkleurend

Jóuw ogen, weerspiegeld in die van mij…
Hoe schoon,
wonderschoon kan de liefde toch zijn…

Je eigen weg bewandelen…

Je zit lekker in je vel. Alles lacht je toe. Je hebt materieel alles wat je hartje begeert

en je hebt ook nog liefdevolle mensen om je heen.

Je hebt zelfs iemand, die zielsveel om je geeft en met wie je op je weg aan het oplopen bent…

En dan opeens loopt die ene, waar je zielsveel van houdt, niet meer naast je.

Je kunt hem/haar zelfs niet meer ontwaren op je pad…….weg!!

Uit het contact! Verbinding verbroken…..

Er kunnen velerlei redenen zijn dat je in zo’n situatie belandt.

De impact, die het op je heeft heeft te maken met de aard en intensiteit van je relatie.

Maar oohh…..wat kan dat een intense pijn opleveren.

De grond onder je schudt op zijn grondvesten en van binnen scheurt het…….

Allerlei emoties vliegen in orkaankracht door je heen en je innerlijk kompas draait dol

van al die emoties, die alle kanten opgaan.

Wat zou je hieraan kunnen doen?

Hoe zorg je ervoor dat weer stabiliseert en in balans komt?

Dat zal voor een ieder verschillend zijn.

Ieder mens is uniek. Iedere situatie is uniek en elke aanpak is uniek!

Het helpt als je bedenkt dat JIJ in ieder geval de ander niet dusdanig kan beïnvloeden,

zodat hij acuut weer naast je loopt.

Er is nl. iets voorgevallen, dat de ander de reden gaf om uit verbinding te gaan.

Accepteer dat gegeven! Accepteer dat de ander zijn proces aangaat.

Accepteer dat de ander zijn/haar tijd daar voor nodig heeft…..maar accepteer ook

dat al jouw emoties hierover er mogen zijn!!

Blijf liefdevol vanuit je eigen hart in verbinding en laat de tijd zijn werk doen.

Immers: iedereen moet zijn eigen weg bewandelen……..

Verlies heeft een doel.....

“ In het ergste verlies dat je hebt meegemaakt

   ligt misschien wel het grootste geschenk verborgen”.

   Byron Katie

Ik kom er steeds meer achter hoe waar dit blijkt te zijn, maar ooh….wat kan het toch ook een enorme pijn doen om zo’n cadeau ook te leren aannemen….

Op momenten waar ik “verlies” lijd komen als vanzelf herinneringen naar boven vanuit mijn verleden over pijnlijke verliesmomenten.

Ik ben er nu achter, dat die herinneringen niet voor niets naar boven komen.

Het dient een doel! Het doel zie ik in het feit dat ik iets te leren heb op dat moment van die ervaring uit het verleden.

Spring ik dan een gat in de lucht bij het besef dat ik op deze manier een cadeau krijg aangereikt? Euhhh…nou nee! Tenminste, meestal niet…. want het zijn in mijn menselijke beleving geen fijne herinneringen……

Het zijn herinneringen, die me hebben doen lijden!

Lijden onder het verdriet, dat ze bij me veroorzaakten. Soms zo erg, dat Leven geen feest meer voor mij was.

Maar op één of andere manier was er altijd toch het besef dat ik wat te doen heb in deze wereld en kreeg ik kracht om (hoe dan ook) verder te gaan.

Verder te gaan om tot zover nu te kunnen komen om langzaam te begrijpen wat mijn taken hier zijn in dit leven, die ik mag vervullen.

Verder te gaan om te kunnen  ervaren dat ik dankbaar kan zijn om alles wat uit die pijn, dat lijden is gegroeid mij maakt tot het mens dat ik nu ben.

Verder te gaan om mensen tegen te kunnen komen, die mij zién en laten weten dat ik er toe doe en dat ik wat te bieden heb in en aan dit aardse bestaan.

Verder te gaan om het vlammetje in mij te laten opvlammen tot een groots vuur voor wie het nodig heeft  om zich aan te kunnen verwarmen…..

Een geschenk……….om door te geven…..

Hemels genot.

Opeens was ze daar
en schreed door mijn hart.
Haar engelachtige passen
beroerden m´n smart.

Ik volgde haar passen.
Lichtvoetig, devoot.
Het was alsof de hemel
zich in mij ontsloot.

De zon ging weer schijnen,
betastte mijn ziel.
Waarmee de donkere,
zwaarmoedige deken afviel.

Dit Goddelijk uitzicht.
Zo helder en puur.
Ontstak weer in mij
mijn goddelijk vuur.

In vol besef.

Op dit moment sta ik constant stil bij alles wat ik heb en alles wat ik om mij heen

zie gebeuren.

Het dringt tot mij door dat het vaak zo is dat je eerst door diepe dalen moet gaan

om “wakker” te worden en écht stil te gaan staan bij jezelf en het leven.

Ook al heb ik me altijd gerealiseerd dat niets je komt aanwaaien in het leven zijn er toch genoeg momenten geweest dat ik bepaalde zaken als vanzelfsprekend aannam.

Nu sta ik weer op zo’n punt in mijn leven dat ik écht stilsta, de diepte inga en intens kijk

naar alles en iedereen om me heen en vóóral naar mezelf!

Ik heb een keuze gemaakt: de keuze om een operatie aan te gaan, die mij hopelijk weer

(meer) de kwaliteit van het leven gaat geven zoals ik graag wil leven.

Het is op zich geen levensbedreigende operatie en toch zou ik het liefst het niet laten uitvoeren.

Waarom?

Omdat ik tegen allerlei inmengingen ben in het menselijk lichaam en mijn lichaam

daarbij ook veelal averechts reageert op ingrepen.

Aan de andere kant kan ik ook zien dat wij mensen niet voor niets de gave hebben

gekregen om zich te ontwikkelen op allerlei gebied……dus tel ik mijn zegeningen, dat ik

leef in deze tijd.

Op dit moment kijk ik uit op een stralend blauwe lucht en veel vogels, die me toezingen.

Ik besef dat er zoveel moois is om van te genieten voor mij en dat wil ik ook op een zo optimaal mogelijke manier doen zolang ik leef.

Ik besef waar ik het voor doe…….

Besef

Bij alle mooie dingen wil ik stilstaan.
Niet zonder besef aan voorbijgaan:
de wind, die fluisterend langs mij glijdt
en verderop een ander weer verblijdt.
De vogels, die met een kwinkslag mij groeten.
De aarde, de basis, onder mijn voeten.
De mens, één oogopslag…verbinding gelegd…
heeft meer aan mij, dan woorden, gezegd.
Gedachten, als wolken voortgedreven.
Zij kunnen slechts aanvullend geven.
Wat in mij is, dat is wat telt.
Mijn energie, mijn stroom is al wat geldt.