Totaal aantal pageviews

zaterdag 29 januari 2011

In vol besef.

Op dit moment sta ik constant stil bij alles wat ik heb en alles wat ik om mij heen
zie gebeuren.
Het dringt tot mij door dat het vaak zo is dat je eerst door diepe dalen moet gaan
om “wakker” te worden en écht stil te gaan staan bij jezelf en het leven.
Ook al heb ik me altijd gerealiseerd dat niets je komt aanwaaien in het leven zijn er toch genoeg momenten geweest dat ik bepaalde zaken als vanzelfsprekend aannam.

Nu sta ik weer op zo’n punt in mijn leven dat ik écht stilsta, de diepte inga en intens kijk
naar alles en iedereen om me heen en vóóral naar mezelf!
Ik heb een keuze gemaakt: de keuze om een operatie aan te gaan, die mij hopelijk weer
(meer) de kwaliteit van het leven gaat geven zoals ik graag wil leven.
Het is op zich geen levensbedreigende operatie en toch zou ik het liefst het niet laten uitvoeren.
Waarom?
Omdat ik tegen allerlei inmengingen ben in het menselijk lichaam en mijn lichaam
daarbij ook veelal averechts reageert op ingrepen.
Aan de andere kant kan ik ook zien dat wij mensen niet voor niets de gave hebben
gekregen om zich te ontwikkelen op allerlei gebied……dus tel ik mijn zegeningen, dat ik
leef in deze tijd.

Op dit moment kijk ik uit op een stralend blauwe lucht en veel vogels, die me toezingen.
Ik besef dat er zoveel moois is om van te genieten voor mij en dat wil ik ook op een zo optimaal mogelijke manier doen zolang ik leef.
Ik besef waar ik het voor doe…….


Besef

Bij alle mooie dingen wil ik stilstaan.
Niet zonder besef aan voorbijgaan:
de wind, die fluisterend langs mij glijdt
en verderop een ander weer verblijdt.
De vogels, die met een kwinkslag mij groeten.
De aarde, de basis, onder mijn voeten.
De mens, één oogopslag…verbinding gelegd…
heeft meer aan mij, dan woorden, gezegd.
Gedachten, als wolken voortgedreven.
Zij kunnen slechts aanvullend geven.
Wat in mij is, dat is wat telt.
Mijn energie, mijn stroom is al wat geldt.


In hart en ziel geraakt......

Soms komt iets/iemand heel erg binnen bij mij. Dat heeft altijd een oorzaak en als ik daarbij stil ga staan kom ik meestal wel achter die oorzaak.
Dit keer ging ik acuut 'stuiteren' door mijn geraaktheid !
Ik hoop dat onderstaande reflectie tot nadenken mag stemmen.....

In hart en ziel geraakt......

'Heb moeite met mensen die uitkering hebben'...

Toen ik dit zojuist in een profielschets las merkte ik dat ik in hart en ziel werd geraakt....
'Lekker bij die persoon laten' zullen sommigen nu misschien zeggen....
en toch ga ik dat nu niet doen.
Uiteraard is deze emotie in en van mij, maar ik vind dat tevens één van de
grote dooddoeners om dit zo weg te zetten.

Beseft die persoon wel wat hij schrijft?
Weet hij wel dat hij met zo'n (algemene) opmerking van zichzelf laat zien
en ook hoe hij zijn medemens neerzet?
Waar is zijn mededogen?

Ik heb op dit moment een WAO uitkering en bij God ik zou zelfs die uitkering zo weggeven aan mensen die het nog meer behoeven dan ik. Als ik zonder die uitkering kon leven en mijn huidige leven ook nog gewoon kon inzetten voor mijn medemens (want dat zie ik als mijn levenstaak) dan zou ik dat direct vol-ledig doen.
Helaas is dat geen onmogelijkheid....

Ik werk al vanaf mijn 11e jaar elk uur dat ik kon om anderen te helpen en
met het geld wat ik verdiende hielp ik weer anderen.
Ik werk nu nog vrijwillig zo goed en kwaad als mijn lichaam dat toelaat voor verscheidene instellingen om mijn medemens in de knel te helpen en ga daarbij regelmatig over mijn eigen lichamelijke grenzen....

Pffffff..... wat ben ik nu geraakt.....

Te emotioneel?? So be it.....