Onwezenlijk

Soms krijg ik het gevoel dat ik een soort bovenaards wezen ben als ik me uit
zoals het voelt en ik vooral zou moeten loslaten, accepteren enz…..volgens anderen.
Niet dat ik niet kan onderschrijven dat ik mezelf blokkeer als ik blijf hangen in bepaalde gevoelens, maar soms voelt het alsof ik door mijn dromen, verlangens e.d te delen het mezelf moeilijk maak.
Ik zou vooral in het NU moeten leven en het moeten doen met zoals het op dat moment is....
Ook dat kan ik beamen, maar: "Mag ik ook nog gewoon mens zijn?"....

Onwezenlijk.

Ik droom niet meer,
verlang niet meer,
wens niet meer,
wil niet meer,
bedenk niet meer…..

Ik kijk en kijk en kijk
en als ik voel, naar binnen voel,
dan lachen dromen, verlangens,
wensen, gedachten en mijn wil mij toe.
Strekken uitnodigend hun armen uit
en fluisteren in mij:
“ Kom….droom met me mee,
verlang naar mij, wens wat ik wens,
denk als ik denk…
en wil wezen als je bent bedoeld…
Mèns….durf te leven!! "